حضرت مهدی (علیه السلام) را به خورشید پشت ابر تشبیه کرده اند و این مسأله بر می گردد به حدیثی از خود حضرت که می فرمایند: (چگونگی استفاده ی از من در غیبت، مانند استفاده ی خورشید است هنگامی که ابرها آن را می پوشانند).

صاحبان ذوق در وجوه تشابه حضرت با خورشید پشت ابر، چنین گفته اند:

1. هم چنان که مردم انتظار بیرون آمدن خورشید از پشت ابرهای تیره را می کشند تا بیش تر از آن بهره مند گردند، در زمان غیبت نیز شیعیان و محبان حضرت همواره انتظار وجود مبارکش را دارند و هرگز نا امید نمی شوند.
2. هر کس با این همه آثار و معجزات و آیات و روایات، باز هم منکر وجود مبارکش شود، مانند کسی است که منکر وجود خورشید گردد، هنگامی که در پشت ابرها از دیدگان، به ظاهر پنهان است، گر چه آثار وجودش به جهانیان می رسد.
3. هر چند خورشید در پس ابر برای مدتی پنهان می گردد، اما نور روشنی بخش خود را از جهانیان دریغ نمی کند و باز هم از پس ابر زمین و آسمان را روشن می کند، امام (علیه السلام) نیز هر چند که در پس پرده ی غیبت قرار دارد، اما نور ولایت آن حضرت بر همه ی عالمیان پرتو افکن است، چه این که اگر نور آن امام نباشد، بنابر روایات معصومین (علیهم السلام) زمین و اهل آن از بین می روند و اوست که امان اهل زمین است. البته حضرت در توقیع خود به اسحاق بن یعقوب می نویسد:

«... و اما چگونگی انتفاعی که مردم در غیبت از من می برند، هم چون انتفاع از خورشید است هنگامی که در پشت ابرها پنهان شود...».